Het opnemen van nieuwe patiënten en de maandviering.

Een nieuwe week met nieuwe avonturen en kansen is weer aangebroken (en die grijp ik natuurlijk met beide handen aan). Hagata en ik starten zoals gewoonlijk alleen op bij Gilead (psychiatrisch rehabilitatie centrum) met het uitdelen en bijvullen van de medicatie(dozen). Vandaag heeft een bewoner zijn laatste mondelinge waarschuwing gekregen (nog  een schriftelijke en hierna moet hij zijn spullen pakken), deze kreeg hij voor het overtreden van meerdere huisregels, zoals het niet respecteren en treiteren van andere residenten (patiënten, wat natuurlijk niet getolereerd wordt). In de middag kregen Hagata en ik de kans om mee te gaan naar Weskoppies (psychiatrisch ziekenhuis) met Mali (afdelingsmanager) en Petra (social worker). Hier hebben we bij 3 verschillende patiënten een opnamegesprek gehouden om te kijken welke het beste binnen Gilead zou passen. Dit werd gedaan omdat er een patiënt met Alzheimer naar een special tehuis zou worden overgebracht en hierdoor een bed vrij zou komen. Weskoppies heeft allemaal verschillende soorten afdelingen onderverdeeld in verschillende huize op een groot terrein (het leek een beetje op OPZ Rekem). Het eerste gesprek was met een vrouw van 45 jaar, welke als opnamediagnose een depressie had (Hagata en ik dachten allebei dat ze ook schizofrenie had, maar die diagnose is nog niet gesteld). Als tweede patiënt hadden we een man van 27 jaar oud, waarbij de diagnoses bipolair en depressie waren gesteld. Deze patiënt was bevriend geweest met een oud resident van Gilead welke terug aan de drugs is en niet wilde afkicken (waardoor deze niet meer kon blijven binnen Gilead), hier heeft hij geen contact meer mee. Als derde en laatste patiënt hadden we een vrouw van 51 jaar welke was opgenomen met paranoïde schizofrenie en die vroeger werkzaam was als een lerares (maatschappijleer en geschiedenis). Dit waren allemaal zeer aardige mensen en zouden goed passen binnen Gilead, de keuze is gevallen op  de eerste patiënt, omdat deze beter zou passen bij de patiënten waarmee zij de kamer zou gaan delen. Dit was een leuke, maar vooral leerzame ervaring geweest om ook te kunnen zien hoe een opnamegesprek hier gaat en te kijken naar de verschillende gezondheidsinstellingen.      

Op dinsdag zouden we meegaan met de health talks bij het State theatre, jammer genoeg liepen de plannen anders dan verwacht. We zouden deze dag met Kedibone gaan (dit is niet onze favoriet, maar oké), zij kwam pas rond 9:30 opdagen waardoor er niemand aanwezig was om ons te brengen (pas rond 11 uur en toen vond ze het te laat). Het was erg rustig vandaag omdat Marlies (afdelingscoördinator) en Mali niet aanwezig waren (als de katten van huis zijn dansen de muizen op tafel, ook wel Kedibone). Ik heb toen Kedibone een interview afgenomen voor ons (Hagata en ik) project van school. Dit heb ik op alle mogelijke manieren geprobeerd om de vragen beantwoordt te krijgen, maar het meest voorkomende antwoord was ‘I don’t now’ (hier hadden we dus niets aan).

Op woensdag zijn we samen met Petra naar een speciaal tehuis gegaan voor mensen met dementie samen met een patiënt die alzheimer heeft. Dit was om de patiënt te laten wennen in verband met zij hier zou gaan wonen. Allereerst liet Petra ons zien waar zij in de stad woonde, hier woonde ze al meer dan 20 jaar (met een mooie grote tuin, geen villa hoor). Bij aankomst werden we verwelkomd door de oprichtster (zo’n aardige en lieve vrouw) van het tehuis die ook een tijd in Nederland heeft gewoond. Het tehuis was erg mooi en huiselijk ingericht (en vooral schoon, erg belangrijk) en de patiënten en werknemers waren erg aardig. Onze patiënt voelde zich helemaal in haar element en bleef maar lachen (ze heeft ongeveer een mentale leeftijd van 3 jaar), op een gegeven moment gingen we naar haar kamer kijken en ging zij op haar bed liggen (dit doet ze anders nooit). Dit was een erg goed tehuis met goed verzorgend personeel met een hart voor de zorg, hier kan verzorgend personeel van Rivoningo (hospice) nog wat van leren. Op de terug weg stelde Petra voor dat zij aan Marlies zou vragen of ze ons mee mocht nemen naar andere gezondheidsinstellingen zodat we de verschillen konden zien (natuurlijk zeiden wij ja).  Bij thuiskomst zijn Hagata en ik aan het bakken geslagen voor de maandviering welke bij de health unit gehouden zou worden op donderdag. Hiervoor had ik een biscuitrol met vanillebotercrème en frambozen en een bosvruchten koekreep gemaakt (veel werk maar dan heb je ook wat).

Op donderdag zijn we bepakt met alle zoetigheid vertrokken naar stage, hier hadden we natuurlijk veel bekijks (allemaal zoetekauwen). Allereerst gingen we mee voor de health talks en hiv testen naar de Bloed mall. Hier hebben we ongeveer 25 mensen getest waarbij er een bij Hagata en mij positief was, dit was een jonge vrouw van begin 20 welke het nieuws best goed opnam (maar ik zag dat ze van binnen aan het koken was, ik ben blij dat ik haar vriendje niet ben). Eenmaal terug gekomen bij Gilead zijn we verder gegaan met alles klaar maken voor de avond, en vooral de mensen van het eten af te houden (ik was net een politieagent, kon me nog niet eens om draaien). Hagata heeft toen ook nog met mijn hulp (ik dus onder begeleiding) Braziliaanse kaasbroodjes gemaakt. Het was heel druk ’s avonds (heel TLF was uitgenodigd) er waren meer dan 60 personen aanwezig. De avond werd weer gepresenteerd door een patiënt, er waren weer optredens van het koor (van Gilead en Rivoningo) en de 2 kleindochters van Petra (erg leuk allemaal). Na de optredens was het tijd voor het eten, ze hadden speciaal stoofvlees met rijst, groenten en aardappelsalade gemaakt voor iedereen (het was alleen te weinig, de patiënten hadden nog honger). Als laatste werd het zoetigheid rondgedeeld, deze was natuurlijk zo op (Afrikaanse mensen zijn zo’n zoetekauwen). Omdat er te weinig eten was heeft alleen Joris hier wat gegeten(hij was te gast) en hebben Hagata en ik wat gegeten bij een Italiaans restaurant.

Op vrijdag begonnen we weer met de devotion, dit werd deze keer in zijn geheel geleid door Wilna (CEO van TLF). We begonnen natuurlijk met bidden en zingen, hierna zijn we in onze eigen groepen moeten gaan zitten (de health unit) om te bespreken wat waardigheid inhield voor ons zelf, binnen de organisatie en hoe we dit konden verbeteren (wel een goed onderwerp natuurlijk). Hierna zijn we terug gegaan naar Gilead waar we Maria (health talks) het zelfde interview hebben afgenomen als dinsdag Kedibone(een ramp). Dit was een goed interview die we goed konden gebruiken voor ons project (gelukkig tenminste 1).

’s Avonds zijn we naar een disco/café gegaan samen met de Duitse vrijwilligers van TLF en een paar collega’s van Hagata en mij bij Rivoningo. Allereerst zijn we naar het huis van de Duitsers gegaan, ze wonen in een oude brandweerkazerne met 11 personen (wat waren we blij dat wij bij Friends zitten). Hierna zijn we met zijn alle naar de disco/café gegaan welke gelegen was in Pretoria centrum, hier waren eigenlijk alleen maar donkere mensen aanwezig (behalve onze groep natuurlijk). Dit was een leuke ervaring om met een groep te doen met veel muziek en dans (Zuid Afrikaanse mensen kunnen zo goed dansen). Het was natuurlijk wel weer fijn en handig dat ik de vaste BOB was (ja ik drink nog steeds niet, lekker goedkoop). Dit was weer een leuke week met veel nieuwe indrukken en ervaringen.

Weetjes:

- Wist je dat als ze te weinig stroom in Zuid Afrika beschikbaar hebben ze een buurt voor een paar uur zonder stroom laten zitten om dit te compenseren (behalve bij de ziekenhuizen)

- Dat de mensen bij Gilead niet vriendelijk waren, ze wilden me geen hand geven (had alleen maar het deeg van de kaasbroodjes op mijn handen, gelukkig Hagata wel zei had ook deeg handen)

- Dat Joris tijdens het uitgaan een bod kreeg van een man voor Hagata of mijzelf voor 5000 Rand (+/-  400 euro), maar gelukkig was hij zo lief om dit te weigeren (hij vond het te weinig geld, grapje)