De laatste week stage en natuurlijk het afscheid.

Op maandag was het weer de hoogste tijd om naar stage te gaan, dit was weer even wennen (het houd je bezig).  Hagata en ik zijn maar meteen begonnen met het uitzetten en bijvullen van de medicatie (zoals gewoonlijk). Hier was in de tijd dat wij weg waren geweest niets meer aan gedaan. Hierna heb ik nog even het visitors book (bezoekersboek) geordend en verbeterd (helemaal niet moeilijk en snel gedaan). Nadat we onze normale ochtendtaken hadden volbracht zijn we naar Petra gegaan (maatschappelijk werkster) om van haar de stand van zaken rondom de patiënten te horen. Hier kregen we te horen dat er nog 2 andere patiënten zijn opgenomen in Weskoppies (psychiatrisch ziekenhuis). Hier kregen we ook te horen dat een van de residenten is opgenomen op de intensive care in verband met een suikercoma en hier al meer dan een  week in de coma ligt (het was wel even een shock).

Na de middag hebben we natuurlijk nog aan Marlies en Mali onze avonturen verteld met mama en Dineke (en het waren echte avonturen en een onvergetelijke tijd). Hierna zijn we richting Friends vertrokken. Na Joris te hebben begroet en (had hem al zo lang niet meer gezien, hallo vreemdeling), hebben Hagata en ik ons klaargemaakt om samen met Joris zijn moeder en zijn stiefvader iets te gaan eten bij Tashas. Hier was het ze zo goed bevallen dat ze er nog een keer wilden eten (ik geef ze geen ongelijk, heerlijk puur biologisch eten). Hier hebben we samen kunnen genieten van het heerlijke eten en elkaars gezelschap (en natuurlijk over Joris kunnen roddelen).

Op dinsdag hadden Hagata en ik maar een doel voor ogen op stage en dat was aan onze schoolopdrachten werken. We zijn toen allebei achter een computer gekropen. In de ochtend kwamen we al te weten dat de normale wagen van Rivoningo en Gilead weg was naar Johannesburg samen met een van de patiënten, hierdoor was deze niet beschikbaar. Hagata en ik hoorden Marlies toen zeggen dat ze nog 2 auto’s hadden (blijkbaar vond ze dat onze huurauto van hun was) en kwam Mali aan ons vragen of wij de patiënten naar Weskoppies konden brengen. Ik heb toen aan Mali uitgelegd dat het die dag niet uitkwam omdat we onze schoolopdrachten waren aan het maken, gelukkig begreep ze dit volkomen en was het geen probleem (wat een geluk). Na een dag met veel gewerkt te hebben (achter de computer dan wel) was het weer de hoogste tijd om terug te keren naar huis. Hier hebben we het wat rustiger aangedaan (hadden we ook wel nodig). ’s Avonds hebben we nog een busticket naar Cape Town geboekt voor maandag 12 mei ’14 (ik zeg lekker rondreizen).

Op woensdag hadden we onze vrije dag en tevens was het ook een nationale feestdag ‘de verkiezingen van Zuid Afrika’. Dit zouden volgens Petra (maatschappelijk werkster) de serieuste en belangrijkste verkiezingen kunnen zijn sinds 1994 (net na de apartheid). Van deze vrije dag  hebben we goed gebruik gemaakt om de laatste punten van onze school opdracht af te maken. Deze heeft Felicia (mede bewoonster en vriendin van Friends) onze opdrachten nagekeken (ja het moest in het Engels en zal daardoor niet altijd even goed geformuleerd zijn), gelukkig viel dit wel mee en hadden we (Hagata en ik) niet al te veel fouten hierin staan (we zijn blijkbaar beter dan we dachten).

Om 14:30 hadden we afgesproken met Agnes (onze begeleidster hier in Zuid Afrika) voor ons laatste gesprek en onze soort van culturele presentatie (er is geen power point aan te pas gekomen). Voor deze opdracht had ik gekozen voor de culturele ervaring in Lesedi Cultural Village. Hier heb ik het toen over de verschillende soorten stammen gehad zoals, Zulu, Xhosa, Pedi, Basotho en Ndebele (vraag me niet om het laatste uit te spreken). Na de presentaties hebben we (Hagata, Joris, Agnes en ik) gesproken over stage, onze eigen ervaringen en wat we van deze ervaringen mee nemen naar Nederland (een diepgaand gesprek dus van circa 1,5/ 2 uur lang). Na het gesprek hebben we afscheid genomen van Agnes en haar bedankt voor de begeleiding in Zuid Afrika. We zijn toen nog wat boodschappen gaan doen (16:45 was het al), bij aankomst vonden we al dat het niet erg druk was in de parkeergarage. Dit bleek te zijn door de verkiezingen, hierdoor sloot het winkelcentrum al om 17:00 (het was dus opschieten). Voor het avondeten had ik Felicia uitgenodigd en hebben Hagata en ik lekker wraps gemaakt met salade en een grote pan met groenten (moest er toch eens voor zorgen dat Felicia haar groenten binnen kreeg). Na het eten zijn Hagata en Felica met nog andere bewoners van Friends naar de studentenkerk gegaan en hebben Joris en ik onze familie verplichtingen weer opgepakt en zijn we gaan skype (ieder zijn eigen verplichtingen).

Op donderdag zijn we weer naar stage gegaan en zijn we weer fris en fruitig begonnen. Dinsdag had ik al met Mali (werkbegeleidster) de afspraak gemaakt dat ze vandaag onze (Hagata en mijn) opdracht van school zou nakijken. In het begin was ze nog een beetje onzeker en zij ze de hele tijd dat ze niet wist of dit ook goed was voor school, maar eenmaal goed opgang was ze zeer onder de indruk en heeft ze er zelfs wat van geleerd (altijd fijn om te horen). Verder kregen we nog van Mali te horen hoe fijn ze het had gevonden dat wij er waren en hoe jammer ze het vond dat we al weer morgen onze laatste dag zouden hebben (er is een tijd van komen maar ook van gaan). Tijdens het nakijken van de schoolopdracht kwam er nog een van de residenten het kantoor binnen met belangrijk nieuws, ze was aangenomen voor een baan (wat was iedereen blij). Mali en een andere resident sprong op en begon in de lucht te springen en rondjes te draaien met de resident van geluk (Hagata en ik keken elkaar aan en dachten gebeurt dit echt, ze waren wel heel erg blij). ’s Middags zijn we nog samen met Njabulo (een collega) naar het busstation gegaan en hebben we kaartjes gekocht voor onze bus reis naar Zimbabwe (Victoria falls we komen eraan) voor 18 mei ’14 (we hebben het er maar druk mee). Toen onze werkdag erop zat hebben we nog een van de residenten van Gilead afgezet bij het hoofdkantoor van TLF (we moesten toch Joris ophalen). Hierna zijn we naar huis gegaan waar we het wat rustiger aan hebben kunnen doen (wat een shock, we zijn het niet meer gewend).

Op vrijdag was het dan zover en onze laatste stage dag was een feit. Allereerst was het natuurlijk weer tijd voor de devotion met weer veel gezang, gepreek en natuurlijk het bidden (een normale devotion dus). Tijdens de mededelingen werd zoals verwacht benoemt dat Hagata en ik onze laatste dag hadden en werden er nog wat laatste dingen tegen ons gezegd (vooral over het feit dat we Joris niet allen konden achterlaten). Er werd ook van ons verwacht dat we nog zouden speechen (niet mijn ding, maar ook niet van Hagata), dit heb ik toen maar op me gepakt (kort maar krachtig). Als laatste werd er nog voor ons gebeden door Mali (heel lief van haar).

Eenmaal op stage aangekomen (en bijna vergiftigt te zijn geworden van de cakejes bij de devotion, er was iets serieus misgegaan), zijn Hagata en ik maar meteen begonnen met het koken voor beide huizen (Rivoningo en Gilead, 40 personen). We hadden op het menu staan aardappelpuree, broccoli en bloemkool met een roomsausje, kip voor Rivoningo uit de oven en vis stoofpotje voor Gilead (grote klus). Allereerst hebben we de resident die eigenlijk verantwoordelijk was voor het koken om nog een zak aardappels te halen bij de supermarkt (10kilo, arme jongen) en zijn Hagata en ik begonnen met koken. Na lang te hebben gekookt (circa 2,5 uur) en 10 a’15 kilo aardappels te hebben geschild (ja je kunt spierpijn krijgen van aardappels schillen) was het dan eindelijk klaar. Hagata en ik hebben allebei een huis geserveerd, ik was verantwoordelijk voor Rivoningo. Het allereerst wat ik tegen het Griffith zei was dat de volste borden naar de patiënten gingen, hier was hij toch even stil van (dit gaat namelijk normaal naar het personeel en de patiënten krijgen de restjes). Na het gezeur van het personeel aangehoord te hebben dat zij niet genoeg hadden (wat niet waar was, er was zelfs nog een bord over nadat het personeel had gepakt), ben ik de patiënt met alzheimer gaan helpen met eten (en ze zei de hele tijd lekker). Nadat iedereen zijn buik had vol gegeten (en ook echt vol), kregen we veel complimenten en knuffels van de patiënten voor het lekkere eten (wat waren ze lief).  In de middag hadden we (Hagata en ik) nog een gesprek met Marlies over de stage, het project en onze bevindingen, dit was een goed (maar een beetje laat) gesprek. Voor de middag hadden we nog een afscheidscake gebakken en kregen we allebei een mooie kaart en een cadeautje. Na lang afscheid te hebben genomen was het dan toch echt tijd om weg te gaan om ons voor te bereiden op de afscheidsbraai (barbecue)  bij Friends.

We zijn allereerst naar de winkel gegaan om alles in te slaan wat we nodig hadden voor de braai en hebben toen thuis het koken voortgezet (de hele dag koken). Onze braai begon Afrikaans later dan gepland, gelukkig was dit geen enkel probleem en had iedereen zich al aan Zuid Afrika aangepast.  Het was een zeer gezellige en lekkere braai (ook vegetarisch, we hadden namelijk liefst 3 vegetariërs). Op de braai hadden we verschillende dingen liggen in folie gewikkelde maïs met boter, zakjes mozzarella, tomaat en basilicum en natuurlijk het bekende vlees (en knoflookbrood uit de oven). Het was een zeer geslaagde avond met meer dan 18 mensen die gekomen waren (zeer gezellig en druk). Als toetje hadden we een vanillecake met chocoladesaus gemaakt welke door iedereen erg gewaardeerd werd. Het was een zeer geslaagde afscheidsbraai geworden.

Weetjes:

- Dat we (Hagata en ik) Joris tijdens het eten vaker naar het toilet hebben gestuurd zodat we over hem konden roddelen met zijn moeder en stiefvader (hij vond het zelf ook wel leuk hoor)

- Dat ik van een hele dag achter de computer zitten om mijn schoolopdrachten (in het Engels) te maken helemaal hondsdol werd (maar gelukkig is het nu af)

- Dat je de mensen in Zuid Afrika niet mag vragen wat zij gestemd hebben, dit is onbeleefd en willen zij zelf geheimhouden (ik denk in verband met de reactie van andere)

- Dat de patiënten zeer blij waren dat Hagata en ik gekookt hadden, we hebben zoveel complimenten gekregen dat we het dadelijk nog arrogant worden (nee hoor, dat zal niet zo snel gebeuren)