Reizen, reizen en nog eens reizen ‘op naar de Victoria Falls’.

Na op zaterdag terug gekomen te zijn van Cape Town, was het dan al weer zondag. Vandaag zouden we (Hagata en ik) om 15:00 vertrekken met de bus naar Zimbabwe samen met een collega van stage Njabulo (hij komt uit Zimbabwe). Na een vermoeiende nacht te hebben gehad in de dorm (slaapzaal bij Friends), was het dan alweer ochtend en hadden we nog een paar uur de tijd voor we op weg moesten gaan (reizen, reizen en nog eens reizen). We zijn allereerst de was gaan doen, jammer genoeg hadden we geen auto meer en moesten we met zo’n 10 kilo was lopen naar de wasserette (wat miste Hagata, Joris en ik op dat moment toch de auto). Na gewacht te hebben  bij de wasserette (met hele leuke gespreksonderwerpen), was de was dan eindelijk klaar en konden we in het warme weer met de was terug naar Friends lopen (noem het maar eerder slepen).

We hebben toen nog voor de laatste keer samen geluncht (nou ja we kwamen nog terug hoor), voordat we vertrokken naar het busstation. Hagata en ik gingen hier samen met Stannin (medebewoner van Friends) naar toe met de taxi, hij wilde dezelfde bus proberen te krijgen naar Nelspruit (dicht bij Kruger nationaal park). Jammer genoeg was dit niet mogelijk en heeft hij ander vervoer moeten zoeken. Deze keer zouden we niet met een slaapbus rijden maar met de city liner (gewone bus, zonder jammer genoeg de lekkere grote stoelen, wat een domper). Nadat Njabulo eindelijk was aangekomen (met alleen maar een kleine rugzak, wij hadden allebei een koffer met handbagage), zijn we dan eindelijk vertrokken met de bus naar Bulawayo (dit is in Zimbabwe). 

Dit was een reis van meer dan 12 uur (lang dus), onderweg zijn we nog gestopt bij de grens, hier moesten Hagata en ik allebei 300 rand betalen voor een visum (nog geen 25 euro). Eenmaal uit de bus stond er een lange rij te wachten voor een visum (ja het was midden in de nacht) en zijn we hier maar netjes bij aangesloten (gelukkig liep het redelijk door). Eerst kregen we een stempel dat we Zuid Afrika verlieten en hierna het visum van Zimbabwe (met de nodige stempels). Het is de regel dat iedereen te voet de grens moet oversteken van Zuid Afrika naar Zimbabwe (100 meter), dit waarschijnlijk dat je er nog een beetje moeite voor moest doen om naar Zimbabwe te gaan (ik zie het nut niet, de rest trouwens ook niet hoor). Hierna hebben we onze reis weer hervat, we arriveerde om 4:00 in Bulawayo (vroeger dan verwacht, ongeveer 2 uur te vroeg).  Hierdoor zijn alle passagiers in de bus gebleven tot het licht begon te worden (ze gingen gewoon allemaal weer slapen). Voor de reis van Bulawayo naar de Victoria Falls, hebben we gelift (wel betaald hoor). We konden meteen het verschil merken van rijden in Zimbabwe en in Zuid Afrika, de wegen zijn in Zimbabwe slechter, onderweg zie je alleen maar natuur met af en toe een hutje en de politie kom je om de zoveel tijd tegen om de auto (en chauffeur ) op fouten te betrappen (dus om boetes uit te delen en geld te verdienen). 

We kwamen rond 11:00 dan eindelijk aan in Victoria Falls (na een lange en vermoeiende reis), nadat we de chauffeur hadden betaald (190 rand voor 440 kilometer), gingen we dan eindelijk naar ons verblijf. We zouden verblijven in het Restcamp,  hier hadden Hagata en ik een Chalet (huisje) gehuurd voor 2 personen voor 2 nachten en Njabulo een tent voor 1 persoon 1 nacht (hij kon niet langer blijven).  We kregen al meteen met het vervelende feit te maken dat er geen goede bankverbinding is in Zimbabwe en dat ik hierdoor de enige was die in staat was om te betalen (voor iedereen). Nadat we hadden geluncht, zijn we naar de Victoria Falls gegaan, hier hadden Hagata en ik geluk dat we door onze studentenvisum korting konden krijgen (wel 100 rand). De Victoria Falls is 1 van de 7 wonderen van de aarde, het is een schitterende en grote waterval welke je vanuit verschillende landen kan zien, zoals Zimbabwe en Zambia. Voordat we naar binnen gingen werd er aan ons gevraagd of we regenjassen wilden, Hagata en ik dachten eerst we zijn toch niet van Suiker, maar we hebben het toch maar gedaan (ze waren erg overtuigend). Eenmaal binnen gekomen was de regenjas nog niet genoeg en kwam ik helemaal doorweekt weer naar buiten (ik was niet meer zo gelukkig). Bij de Victoria Falls konden we nog genieten van verschillende apen, zoals Bavianen, Vervet aapjes en de mooie natuur (overal regenbogen door de watervallen, prachtig).

Nadat we helemaal doorweekt  terug gelopen waren naar het restcamp, hebben Hagata en ik ons nog maar even snel omgekleed en zijn we hierna aan onze Zambezi  cruises begonnen (met natuurlijk de zonsondergang). Hier konden we genieten van een open bar, een snack (niet voor mij, het was niet vegetarisch) en natuurlijk de mooie natuur en de dieren. Het duurde niet lang voordat we de nijlpaarden spotten op nog geen 10 meter afstand, ook hebben we nog wat hagedissen gezien en kunnen genieten van de mooie zonsondergang en elkaars gezelschap. Na de tour hebben we nog een hapje gegeten in het Restcamp en heeft het thuisfront op onze vraag de vlucht terug naar Nederland vervroegd van 4 juni naar 23 mei. We hadden hier voor gekozen, omdat Hagata en ik allebei graag terug wilden naar Nederland en we hadden toch al heel veel gereisd. Na de vermoeiende dag zijn we vroeg naar bed gegaan (wat waren we moe van het reizen).

Na een goede nachtrust te hebben gehad (mocht ook wel na 2 weken bijna niet geslapen te hebben), was het dan weer tijd om op te staan en vol goede moed aan de dag te beginnen. Njabulo, Hagata en ik zijn toen naar de grens gelopen van Zimbabwe en Zambia, dit zodat we de Victoria Falls ook vanaf deze kant konden bewonderen (we werden deze keer iets minder nat, gelukkig). We konden naar de Victoria Falls kijken op de brug tussen de 2 landen waar ze ook aan het bungeejumpen waren, dit wilden ze Hagata en mij ook aansmeren, maar wij zeiden netjes dat we nog niet dood wilde gaan (al was het aan een hartaanval). Hier hebben we nog lekker kunnen genieten van het uitzicht en hebben we gesproken met aardige mensen uit Canada en Amerika (leuk, onze ervaringen gedeeld).  
Hierna zijn we terug gegaan naar het Restcamp en hebben we hier ook geluncht. In de middag was het dan zo ver voor Hagata en mij we zouden naar onze olifantentour gaan (echt super leuk, een echte aanrader).

Hier zijn we echt behandeld als 2 koninginnen (ja, we betaalden er ook voor maar toch). We hebben ieder op een olifant mogen rijden voor een klein uur (met een gids natuurlijk, die ons alles vertelde).  Ik zat op een 15 jaar oude mannetjes olifant (stier) met de naam ‘Themba’ (wat een schatje). Het rijden op een olifant was echt een fantastische ervaring, onderweg heb ik uitleg gekregen over de natuur, de dieren en het reservaat door mijn persoonlijke gids (hij zat gezellig bij mij voor op de olifant).  Tijdens de tour heb ik kunnen genieten van verschillende dieren zoals, antilopen, buffels, verschillende vogels en natuurlijk mijn eigen olifant en die van Hagata (Houdini genaamd).  Tijdens de tour had mijn olifant honger en wilde de hele tijd stoppen om te eten, plassen, poepen en winden te laten (arme Hagata, zij liep achter ons met haar olifant). Na de tour hebben we nog de olifanten kunnen voeren en kregen we een olifanten afscheid (met de voorste poot omhoog, zo leuk). Hierna hebben we nog kunnen genieten van een kleine snack (vegetarisch voor mij) en van de gemaakte foto’s en film (deze hebben we natuurlijk ook gekocht).

’s Avonds was het weer tijd terug te keren richting Pretoria, deze keer hadden we een gewone bus genomen van Victoria Falls naar Bulawayo. We zaten in een erg volle bus (er moesten zelfs mensen in het gangpas gaan zitten), met veel spullen en lawaaierige mensen, kort gezegd een hele belevenis. 

Na een lange nacht met veel lawaai en weinig slaap waren we dan eindelijk aangekomen in Bulawayo, hier hebben we ontbeten. Nadat Njabulo geld had gehaald bij de bank (deze gingen pas om 8:00 open en we waren er al vanaf 6:00, lekker lang wachten), zijn we dan verder vertrokken naar de grens van Zuid Afrika doormiddel van een lange afstand taxibusje (door te liften). Hier hebben we nog van 8:30 tot 13:00 ingezeten (lang dus, in een warme taxi). Bij de grens was het weer tijd om in de rij te gaan staan om uit Zimbabwe te vertrekken (een stempel er bij dus), hierna zijn we de brug te voet over gestoken (de grens) en zijn we weer in de rij om Zuid Afrika in te komen gaan staan (alleen maar wachten, wachten en nog eens wachten). Nadat de officiële dingen geregeld waren, (en we weer in Zuid Afrika waren) moesten we weer lang wachten, totdat Njabulo een lift had geregeld naar Pretoria (ik ga nooit meer liften in Afrika). Gelukkig na een paar uur konden we weer verder naar Pretoria met een ander taxibusjes en waren we rond 21:30 terug in Pretoria (na meer dan 24 uur reizen en niet slapen). Hagata en ik waren natuurlijk zeer gelukkig om Joris weer te zien (niet in woorden uit te drukken), hij had ook de sleutel al geregeld voor de slaapzaal waar wij nog 2 nachten zouden verblijven (nou ja slapen, de hangplek is bij Joris op de kamer). Hagata en ik hebben ons toen nog even lekker gedoucht en zijn gaan slapen.

Na een nacht met weinig slaap (door al het lawaai, beweging en niet een fantastisch bed) was het dan weer tijd om ons (Hagata en mij) klaar te maken, zodat we met Joris naar het ontbijt konden gaan (weer als vanouds). Na het ontbijt ging Joris naar stage en konden wij onze koffers nog wat inpakken voor morgen (we zijn al bijna weer terug in Nederland, gelukkig). Nadat we onze koffers redelelijk op orde hadden zijn we met behulp van een taxibusje (wat ik eerder moordwapen noemde) naar stage gegaan (het is minder erg als je er zelf in zit) om voor de laatste keer afscheid te nemen en onze creaties van het pottenbakken op te halen. Na het afscheid heeft Njabulo ons (Hagata en mij) naar een andere taxibus standplaats gebracht om naar Lynwood te kunnen gaan met een taxibusje. In Lynwood zit ook de pottenbakkerij, hier had ik een ring gekocht en laten vermaken bij Emmie (genoeg reden dus om terug te gaan). Hierna zijn we weer terug gegaan naar Brooklyn en hebben we nog snel even een hapje gegeten bij Friends, voordat we naar Brooklyn mall gingen om boodschappen te doen voor het intieme afscheidsdiner. We zouden namelijk een intiem afscheidsdiner houden met Laurie (Nederlands), Felicia (Afrikaans meisje en nu zusje), Charley (Belgisch), Joris natuurlijk, Hagata en mijzelf (gezellige boel). Hier hebben we kunnen genieten van elkaars gezelschap het lekkere eten en het zelf gemaakte toetje van Hagata ‘crème karamel’ (wat waren de zoete kauwen in ons midden gelukkig, het was erg lekker).  Na het eten en natafelen was het dan echt tijd om al afscheid te nemen van Laurie, haar zouden we namelijk niet meer terug zien (nou ja in Zuid Afrika dan).  

Vrijdag was het dan onze laatste dag in Zuid Afrika, Joris had speciaal voor Hagata en mij vrij genomen van stage (wat is hij toch lief).  We hebben voor het laatst bij Friends (en Zuid Afrika) ontbeten, waarna we de laatste dingen hebben geregeld en vooral tijd samen door hebben gebracht.  ’s Middags hebben we nog afscheid kunnen nemen van Felicia, zij had een kaart voor ons geschreven die we pas in het vliegtuig mochten lezen en wat chocolade (wat is ze toch lief), later hebben we ook nog afscheid genomen van Charley. Het werd al snel 17:00 de tijd dat Njabulo ons zou komen ophalen met zijn bakkie (auto), vooraf heb ik nog op een gepaste manier van Joris afscheid genomen om voor de laatste keer samen op het muurtje te gaan staan bij het huis (dit doen we vaker, ons ding). Toen eenmaal Njabulo was gearriveerd hebben ik Joris nog voor de laatste keer (in  Zuid Afrika dan) een knuffel gegeven en zijn Hagata en ik vertrokken naar het vliegveld in Johannesburg. We hadden van Njabulo een lift aangeboden gekregen en voor de laatste keer (eigenlijk de enige keer) zijn we op zijn Afrikaans achter in het bakkie gegaan (in de laadbak dus). Dit was een niet zo comfortabel, maar wel avontuurlijk rit. Eenmaal aangekomen op het vliegveld hebben Hagata en ik afscheid genomen van Njabulo, voordat we door de douane gingen (het was echt een dag van afscheid nemen, van mensen maar ook van het land). Achter de douane hebben we nog even in de winkels gekeken voor onze lange vlucht naar Londen zou vertrekken. 
  

Weetjes:
- Dat het niet nodig is voordat je naar de Victoria Falls gaat kijken je te douchen, je komt namelijk helemaal doorweekt terug (je douchte er wel 10 keer met kleren aan)
- Dat de Zambezi tour zijn naam dankt aan het feit dat je aan de ene kant Zimbabwe en aan de andere kant Zambia ziet (en dan krijg je dat)
- Dat de Themba ook wel hoop betekent (dit was de naam van de olifant waar ik op reed)
- Dat je geen croissant of chocolademelk moet bestellen in Zimbabwe, ze proberen het wel na te maken, maar moeten nog heel veel oefenen voordat het echt lekker is (nog heel lang, ze hadden voor de croissant zelfs een verkeerd soort deeg gebruikt, maar wel de goede vorm)