Mee gaan naar Weskoppies en lekker pottenbakken.

Zoals op iedere maandag begonnen Hagata en ik vol goede moed om 8:00 met de medicatie uit te delen en de medicijndozen bij te vullen. Aan deze routine werd al snel een abrupt einde gemaakt, mij werd verteld dat ik met de patiënt die aan alzheimer lijdt naar Weskoppies moest (psychiatrisch ziekenhuis) en Hagata met 2 andere patiënten naar Tshwane district hospital (normaal ziekenhuis). Ze wilden alle patiënten en ons, wel 13 personen in een 8 persoonsauto proppen, Hagata en ik hebben ze even duidelijk gemaakt dat dit echt niet mogelijk was (wat dikkere patiënten, 1 met rolstoel en een onrustige patiënt wat een feest). We hebben toen geregeld gekregen dat de auto 2 keer zou rijden, de eerste keer naar Weskoppies (8 personen) en de tweede keer naar Tshwane district hospital (5 personen). Natuurlijk was ons niets verteld over het feit dat we mee naar het ziekenhuis moesten (het is Zuid Afrika), maar ik vertrok vol goede moed (en een volle auto, lekker proppen) naar Weskoppies (zonder enige informatie). Eenmaal aangekomen in Weskoppies moesten de patiënten eerst aangemeld worden, dit werd gevolgd door een lange periode van wachten (ongeveer 1,5 uur). Na het lange wachten met veel geren, gehuil en geduw (ik had de taak om op de patiënt met alzheimer te letten en dat vond zij niet leuk) kreeg ik te horen dat ik met de patiënt naar de andere wachtkamer moest gaan om de dokter te zien (weer 1,5 uur verder). Toen we eenmaal aan de beurt waren en mijn patiënt wat rustiger was (ik was kapot van al het geren achter haar aan) konden we naar  de dokter toe gaan. Na de dokter moest de patiënt nog bloed geprikt krijgen, dit verliep niet erg goed (ik ben doof en de andere verpleegkundige heeft blauwe knieën) waardoor ze de dokter hebben gevraagd om te komen helpen (met 3 personen om de patiënt in bedwang te houden is het toch gelukt). Hierna moesten we nog een nieuwe afspraak maken en de medicijnen ophalen bij de apotheek (klinkt makkelijker dan het is, ik moest nog steeds achter de patiënt aanrennen). Na weer 1 uur wachten werden we dan eindelijk opgehaald en konden we weer terug naar Rivoningo & Gilead (hospice en psychiatrisch rehabilitatie centrum), hier kwamen we om 14:15 aan (we waren om 8:30 vertrokken, een lange dag). Hier heb ik de medicatielijsten aangepast en een mondelinge overdracht gegeven aan de verpleging (niet dat dit meerwaarde had, ze doen toch wat ze zelf willen. Om 15:10 kwam Hagata pas terug van het ziekenhuis en ja hoor zij had het nog leuker gehad dan mij (maar niet heus, ze is van het kastje naar de muur gestuurd), hierna hebben we nog snel even geluncht (ja zo laat nog, het eten lag in de auto en Hagata had de sleutel). Hagata en ik hebben de dag toen met Mali (werkbegeleider) gereflecteerd, dat wij dit niet als leuk hadden ervaren en geen enkele vorm van informatie hadden gekregen voor vertrek (zij kon onze eerlijkheid niet zo waarderen, maar we blijven Nederlanders). Na een lange en zeer vermoeiende dag zijn we toen terug naar huis gegaan, hier hebben we een rustige avond gehad (was ook wel nodig).

Op dinsdag zijn we weer met de health talks en HIV testing mee gegaan bij State theatre (eindelijk, het was al zo vaak niet meer doorgegaan). Voordat we weg gingen, heb ik Hagata nog geassisteerd bij het maken van een chocolade vanille cake, dit voor wederom een verjaardag van een van de residenten bij Gilead (we staan bekend om onze bakkwaliteiten). Dit was moeilijker dan gedacht omdat we niet alle ingrediënten tot onze beschikking hadden, dus dan maar creatief zijn en vragen of ze het wel bij Rivoningo hadden. Hierna zijn we dan echt vertrokken voor de health talks, hier hebben we 38 mensen getest waarvan er 1 possief was. Voordat we de positieve patiënt hadden getest hadden we al een vermoeden,  omdat hij vragen stelde over de bescherming van ons zelf bij het afnemen van HIV tests (we hadden geen handschoenen dus moesten we extra voorzichtig zijn, wat goed is gelukt). Voor de eerste keer hadden we 3 patiënten die lesbisch waren, dit was nieuw voor ons want meestal bij de vraag ‘are you straight ore gay’ beginnen ze te lachen en zeggen ze dat ze natuurlijk hetero zijn (dus het was even een shock, wel een verfrissende shock). Om 14:20 was het weer tijd om de boel op te ruimen (tenten inpakken, spullen verzamelen, het houdt ons wel bezig), dit omdat wij om 14:30 zouden opgehaald worden. Jammer genoeg werden we pas om 16:10 opgehaald (leuk hoor Zuid Afrika) en hebben we toen nog maar even geluncht bij state theater (een lekkere pie). Tijdens het wachten kregen we te maken met zwerver die om geld was aan het bedelen, Maria vertelde ons van te voren al dat het een drugs verslaafde was welke het geld dus alleen maar ging besteden aan druks. Wanneer deze persoon wat te eten kreeg van mensen verspilde hij het meesten hiervan (gooide het op de grond). Hagata en ik hebben nog geholpen om de spullen in de auto te zetten en zijn toen vertrokken naar Joris om hem op te halen, hierna zijn we vertrokken om Charley op te halen bij de ambassade van België (wat zijn we toch altijd druk bezig). Eenmaal thuis aangekomen was ik kapot en heb ik niet veel meer ondernomen, weer een drukke maar leerzame dag gehad. 

Op woensdag zijn we ook naar stage gegaan, hier hebben we toen de medicijnlijsten aangepast bij Rivoningo (deze waren niet meer actueel, wij zijn de enige die ze doen veranderen). Hierna kregen we de kans om mee te gaan pottenbakken met de residenten en patiënten van Gilead en Rivoningo (nou ja 1 resident, 2 personeelsleden, Hagata en ik). Dit was dicht bij Menlyn gelegen en werd geleidt door een vrouw met Nederlandse ouders (we konden dus weer Nederlands praten, wel fijn met uitleg krijgen). Dit was een erg leuke ervaring welke ervoor zorgde dat je al je problemen kon vergeten (zo geconcentreerd was je bezig). We mochten zelf kiezen wat we gingen maken (als beginnelingen), we konden kiezen uit een engel, theepot, varken en een nijlpaard (en ja natuurlijk koos ik voor een nijlpaard, zit toch in Zuid Afrika). Mijn keuze voor de nijlpaard werd eerst als raar gevonden (onze leraar had deze nog nooit gemaakt) maar werd toch later als leuk gezien door iedereen (moest ervoor zorgen dat anderen dit niet gingen overnemen, zo leuk vonden ze het, maar het is gelukt). Nadat we klaar waren om onze figuren (mijn nijlpaard) te maken was het weer tijd om terug te gaan naar Gilead. We waren toen net op tijd om de house meeting van Gilead mee te maken, hier werden de nieuwe dingen gereflecteerd met de bewoners, de zorgen en de vragen behandeld. De house meeting werd geleid door Petra (maatschappelijk werkster) en hierbij waren bijna alle bewoners aanwezig (dus een goede house meeting). ’s Avonds hadden we nog Felicia uitgenodigd om mee te eten en had zij voor ons een melktaart mee genomen (lekker, maar wel zwaar). Na het eten nam Felicia ons mee naar een studentenkerk (deze was gelegen bij een zwembad), deze werd geleid door en was voor studenten. Dit was een leuke ervaring om een kerkdienst te zien met live muziek (nee geen orgel, maar keyboard en gitaar) en veel interactie met aantrekkelijke teksten. Na de dienst werden er nog 2 personen gedoopt in het zwembad, ik ben weer een nieuwe ervaring rijker geworden (het was wel leuk om te zien).

Op donderdag hadden we onze studiedag, deze heb ik ook echt gebruikt om aan opdrachten te werken. Maar natuurlijk moesten we ook nog voorbereidingen treffen voor het lange paasweekend en hebben we toen bij 2 hostels een kamer geboekt (1 in Rustenburg en de andere in Kimberly). Na alle inkopen te hebben gedaan voor onze road trip (brood, chips, fruit en drinken), zijn we ’s avonds nog uiteten gegaan bij het Indisch restaurant (en ja hoor Joris kregen we ook mee). Hier hebben we lekker kunnen genieten van een lekker en gezellige avond en alvast het weekend kunnen bespreken.

Weetjes:

- Dat de verzorging binnen Rivoningo niet kunnen vertellen waarvoor patiënten naar het ziekenhuis gaan maar gewoon zeggen volg de andere patiënten maar die weten de weg

- Dat je beter eten kunt kopen voor een zwerver dan geld geven, het geld word namelijk meestal gebruikt om drugs te kopen

- Dat Mali (werkbegeleider) eerlijkheid niet  waardeert, sinds maandag zegt ze niet veel meer tegen Hagata en mij. Dit verloopt sinds woensdag al iets beter

- Dat Hagata en ik spierballen hebben gekregen van het pottenbakken, wat was het zwaar om de klei eerst te kneden voor je het mocht gebruiken

- Dat Hagata en ik Joris zover hebben gekregen om mee te gaan naar het Indisch restaurant (hij is anti pittig) en dat hij het nog lekker vond ook